Een cadeau geven, waarom is dat zo leuk?

Op de basisschool gaf ik mijn hele zakgeld uit aan een mooie ganzenveer voor mijn vader. Op de middelbare school gebruikte ik mijn bat mitswa spaargeld om kerstcadeaus voor mijn zus en moeder te kopen. Op de middelbare school, toen ik geen geld had, besteedde ik uren aan het maken van een plakboek voor mijn verliefdheid, een meisje van het Varsity waterpoloteam dat die zomer zou afstuderen.

Ik heb een paar slimme professionals om advies gevraagd. Dit is wat ik geleerd heb omtrent het geven van cadeau's:

1) De neurowetenschapper

Er is niets dat meer perspectief biedt dan een gesprek met een wetenschapper over je hersenen.

Jud Brewer, universitair hoofddocent psychiatrie aan de Brown University's School of Medicine en directeur onderzoek en innovatie van het Mindfulness Center, bestudeert gewoonteverandering en verslaving. Hij vertelde me dat als ik een ongezond gedrag wil overwinnen, het eerste wat ik moet doen is mijn gewoonte-loop in kaart brengen. Het is een proces in drie stappen.

De aanleiding: Welke gedachten of gevoelens drijven mijn gedrag?

Het gedrag: Welke actie onderneem ik als ik die trigger ervaar?

Het resultaat: Wat is het gevoel dat ik krijg na het voltooien van die actie?

"Het probleem is dat we onszelf van bijna alles kunnen overtuigen," zei Brewer. "Ik zie dit de hele tijd met roken en stress-eten bij patiënten. Mensen denken dat een gedrag goed voelt, maar als ik ze vraag om op te letten en aanwezig te blijven terwijl ze dat gedrag uitvoeren, merken ze dat dat eigenlijk niet zo is."

Als je eenmaal inziet dat een slechte gewoonte emotioneel en fysiek slopend is, moet je die vervangen door iets opbeurends. Brewer noemt dit het grotere, betere aanbod. "Als je herkent dat een gedrag belonend is, zul je het weer doen," zei hij, "en als je herkent dat het dat niet is, zul je het niet doen."

Hij zei me te beginnen met mijn eigen nieuwsgierigheid. "De volgende keer dat je een cadeau voor iemand wilt kopen, vooral een die je je niet kunt veroorloven, word dan nieuwsgierig naar het waarom," zei hij. "Nieuwsgierigheid opent mensen uiteindelijk en voelt beter dan de angst die we voelen nadat we ons overgeven aan een gewoonte die we proberen te doorbreken."

Het klonk logisch. Maar ik was er niet klaar voor om mijn gewoonte-loop alleen onder ogen te zien, dus zoals dat gaat, wendde ik me tot mijn therapeut.

2) De therapeut

"Ik haat het om cliché te klinken," zei mijn therapeut. "Maar veel van deze dingen gaan terug tot de kindertijd, ook al weten we rationeel en redelijkerwijs wel beter."

Carly Ruttner, alias mijn therapeut, is een gediplomeerd maatschappelijk werker met een master van Simmons College. Ze heeft een privé praktijk waar ze zich richt op het behandelen van mensen met depressie en angst, zoals ik. Ik neem haar al iets meer dan twee jaar in vertrouwen.

"Ik ben nieuwsgierig," vertelde ik haar, "maar ik kan geen trigger aanwijzen. De enige emotie die ik voel als ik cadeautjes koop is opwinding." Natuurlijk, als dat gevoel voorbij is, knoopt diezelfde energie zich in een bal, een die langzaam opbloeit en zich door de rest van mijn lichaam verspreidt als ik me realiseer dat ik opnieuw schulden heb.

De reactie van mijn therapeut? "Een trigger hoeft niet de aanwezigheid van iets te zijn. Het kan de afwezigheid van iets zijn: zelfbewustzijn, gebrek aan verbinding, je laag voelen. Een trigger kan een behoefte zijn of een leegte die je wilt vullen. Ik zou achteruit werken en vragen: Wat is het resultaat dat je zoekt?"